قرائتی از نظام شهرسازی آمریکا (با تأکید بر شهر نیویورک)

تحولات شهرسازی در ایالات متحده، تابع ویژگی های خاص این کشور بوده است که اهم آن ها عبارتند از: وجود نظام فدرالیسم، تسلط مالکیت خصوصی زمین، نقش اقتصاد آزاد، تسلط اتومبیل و حومه نشینی، تأثیر جنبش های سیاسی و اجتماعی و غیره. به طور کلی در نظام فدرال آمریکا ارائه بخش مهمی از خدمات عمومی و رفاهی، به عهده دولت های ایالتی و محلی است و برنامه ریزی محلی به عنوان ابزاری ضروری برای پاسخگویی به نیازهای مردم مطرح است. اصولاً اعتقاد به مشارکت همه نیروهای مؤثر در روند توسعه و عمران است. ویژگی برنامه ریزی آمریکایی محدودیت در قدرت تصمیم گیری است، لذا تأیید طرح ها و مقررات روندی قانونی است که برعهده نهادهای قانونگذار و منتخب مردم یعنی شوراها می‌باشد و اجرای مقررات شهرسازی برعهده اداره شهرسازی دولت محلی است. عناوین ارگان هایی که در مورد مسائل مربوط به برنامه ریزی و منطقه بندی صاحب اختیاراند در هر ایالت ممکن است با دیگری متفاوت باشد و الگوهای مختلفی برای اداره شهرها در نظام مدیریت شهری وجود دارد. در پی گرایش به روش ها و موضوعات کیفی در برنامه ریزی و طراحی شهری آمریکا تحولات مثبت و منفی عمیق در ضوابط منطقه بندی و مقررات کاربری زمین به وجود آمده است. در این نوشتار سعی شده تا نظام برنامه ریزی شهری نیویورک نیز به عنوان یکی از مهم ترین شهرهای ایالت متحده مورد بررسی قرار گیرد. نظامی که منتج شده از یک ساختار شش سطحی است که هر سطح، پشتیبان سطح بالاتر خود است. جهان شهری که در آن نگاه خاص به جایگاه شوراها، کمیته های مربوطه، اهرم‌های خاص برنامه ریزی شهری و انعطاف دربرنامه ها، طرح ها و قوانین در کنار یکدیگر وظایف برنامه ریزی شهری را محقق می سازند.